مدتی قبل برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. پس از انتخاب شیرینی، برای توزین و  پرداخت  مبلغ  آن  به  صندوق  مراجعه کردم  .    

آقای صندوقدار مردی حدوداً 50 ساله به نظر می رسید. با موهای جوگندمی ، ظاهری آراسته ، صورتی تراشیده و به قول دوستان " فاقد نشانه های مذهبی  !  " القصه…

هنگام توزین شیرینی ها ، اتفاقی افتاد عجیب غریب !

اتفاقی  که  سالهاست  شاهدش  نبودم.  آقای  شیرینی  فروش  جعبه  را  روی  ترازوی  دیجیتال  قرار داد   بعد  با  استفاده  از  جدول  مقابلش  وزن  جعبه  را  از  وزن  کل  کم  کرد .  یعنی در واقع  وزن  خالص  شیرینی ها (NET  WEIGHT)    را   به  دست آورد .  سپس  وزن  خالص  را  در  قیمت شیرینی  ضرب کرد و خطاب به  من  گفت:  "2800  تومان   قیمت  شیرینی  به  اضافه 50  تومان  پول جعبه  می شود به  عبارت2850  تومان " نمی دانم  مطلع  هستید یا خیر! ولی سایر شیرینی فروشیهای شهرمان ،  جعبه  را  هم  به  قیمت  شیرینی  به خلق الله می فروشند. و  اصلاً راستش را اگر بخواهید بیشترشان معتقدند که بیش از نیمی از سودشان از این راه است.  اما  فروشنده  مذکور چنین  کاری نکرد.  شیرینی را به قیمت شیرینی فروخت و جعبه را به قیمت جعبه.  کاری  که  شاید  در ذهن شمای  خواننده عادی باشد  ولی در  این  صنف   به  غایت  نامعمول  و  نامعقول !

 رودربایستی  را  کنار  گذاشتم و  از  فروشنده  پرسیدم : " چرا این کار را کردید؟!! " ابتدا لبخند زد و  بعد  که  اصرار  مرا  دید  اشاره  کرد  که  گوشم  را  نزدیک  کنم .  سرش  را  جلو  آورد و با لحن دلنشینی گفت : " اعوذ  بالله  من  الشیطان  الرجیم.  ویل  للمطففین…"  و بعد  اضافه کرد : " وای بر کم فروشان! داد از کم فروشی!  امان  از  کم فروشی!  "  پرسیدم :  " یعنی هیچ وقت وسوسه نمی شوید؟!!  هیچ وقت  هوس  نمی کنید  این سود  بی زحمت  را…." حرفم را قطع می کند : "چرا ! خیلی وقتها هوس می کنم.  ولی  این  را که می بینم…" و  اشاره  می کند  به  شیشه  میز  زیر ترازو. چشم می دوزم به نوشته زیر شیشه : " امان ز  لحظه  غفلت  که  شاهدم  هستی! "

چیزی درونم گر می گیرد . ما کجاییم و بندگان مخلص خدا کجا ! حالم از خودم بهم می خورد.  هزار بار  تصمیم  گرفته ام  آدمها را از روی ظاهرشان طبقه بندی نکنم. به قول محمد   Lableنزنم روی آدمها. ولی باز روز از نو و  روزی  از نو. 

راستی ما کم فروشی نمی کنیم؟